ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΠΕΤΜΕΖΑ

Aπόσπασμα από το νέο Βιβλίο του Λεόντιου Πετμεζά:''ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΧΈΡΑΣ,ο ηθοπλάστης διανοούμενος της πολιτικής συνείδησης''

Η πολιτική και κοινωνική ευσυνειδησία στη απόλυτα δημιουργική γραφή του Γιάννη Κουτσοχέρα. Ο πεφωτισμένος ποιητής μέσα από τα ποιήματα και τα πεζά του.

Η σημαίνουσα διαχρονική αναγκαιότητα του διανοούμενου,στοχαστή, ποιητή– συγγραφέα, νομικού και πολιτικού Γιάννη Κουτσοχέρα (1900-1994) ενός από τους κορυφαίους Έλληνες ποιητές στη σημερινή και αυριανή κοινωνική και πολιτιστική πραγματικότητα των πρώτων χρό νων του 21ου αιώνα που ήδη διανύουμε έγκειται στο γεγονός ότι οι παρακαταθήκες που κληροδότησε και άφησε συνειδητά στις επόμε νες μελλοντικές γενιές ως πνευματική οντότητα με συσπειρωμένη ουσίωση, ανάβλεψη και συνεκδιπλούμενο σημαινόμενο αποτελούν έναν θεράποντα παράγοντα για τον μυημένο η όχι αναγνώστη . Προκειμένου να τον εντάξουν σ’ ένα έγκριτα ομογενοποιημένο σύστη μα ύφους, ήθους και αξιών χωρίς προσχέδιο αλλά με διακειμενικό τητα, βυθοσκόπηση, σημασιολογικό περιεχόμενο, εκτιμήσεις και επι σημάνσεις που δεν προϋποθέτουν μυστηριακές περιπλανήσεις ιδεών αλλά με ανεπιτήδευτη πάντα ολιστική ειλικρίνεια και γοητευτική αθωότητα διακρίνουν και υπομνηματίζουν χώρους και τρόπους έκ φρασης του πεζού και ποιητικού λόγου. Εξομοιώνοντας επιφατικά και αποφατικά το αληθινό που διεκδικεί τη θέση του ως μοναδική αι σθητική αλήθεια, ως προμετωπίδα που διοχετεύεται, διευρύνοντας το ζήτημα της αναδρομής στην εμπειρία με δεινότητα και αδήρητη αφομοιωτική δύναμη και διδαχή.
Μέσα από μια συνεχή και αδιάλειπτη όχι υποκειμενική διαδικασία ανάλυσης του ποιητικού εξανθρωπισμού ο συγκεκριμένος ποιητής ήξερε να προτάσσει την θεωρία της λυτρωτικής επικοινωνίας ώστε ο κάθε αποδέκτης του να ευαρμόζεται, να συναρμόζεται και να βρίσκε ται ως δέκτης σε μια απόλυτα φυσιοκρατική και όχι συγκεχυμένη κατάσταση.
Πληρώντας την έννοια που εισήγαγε ο ίδιος στην επιστήμη της γρα φής τόνιζε τη βίωση και διαιώνιση της βιοποικιλότητας και της πολυ διάστατης άποψης που αποτελεί κομμάτι απ’ το τεράστιο πάζλ της πολιτικής, της λογοτεχνίας και της ποίησης.
Εισάγοντας λοιπόν αυτό το πολιτισμικό ορισμό του διανοούμενου o εικαστικός ποιητής Γιάννης Κουτσοχέρας, με πρόγραμμα και όραμα χειρίζονταν εξιδανικευμένα και προσυπόγραφα ότι εκθειαστικά συνέ δραμε σε αναδιαρθρώσεις από τον ένδον κόσμο γιατί παράλληλα στον ιδιωτικό του βίο είχε μυηθεί από πολύ νωρίς στις θετικές και ανθρωπιστικές επιστήμες.
Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και συνέχισε ανώτατες σπουδές στη Γαλλία. Στο Παρίσι στα Νομικά, τα Οικονομικά, τη Φιλοσοφία, τη Κοινωνιολογία και στη Σορβόννη στο θέατρο.
Κρίσιμη καμπή στο συνολικό συγγραφικό έργο του κατέχει η πρώτη καθαρά πολιτική μυθιστορηματική του νουβέλα και απόπειρα ψυχο γραφίας με τίτλο ‘’Ανοίχτε τις πόρτες’’ που εκδόθηκε το 1929. Το βιβλίο χωρίς στοιχεία πειραματικού και πρωτόλειου αλλά εμπειρικά τελειοποιημένου εγχειρήματος έχει τη μορφή πεζού διηγήματος με μηνυματικές και κινηματικές αναφορές, ματαιωμένους χαρακτήρες και διάθεση προτάσεων που δεν περιορίζονται στη περιγραφή αλλά εκτείνονται στην απεικόνιση. Με κριτήρια αυστηρά και απροσωπό ληπτα ιδεαλίζει, γράφει και μιλά απλά, ανοικτά, υπαινικτικά αλλά και σαρκαστικά ενδύοντας τη τέρψη των αναγνωστών με αγαστή ιστορική μνήμη, με ωραιοπρεπή ευκρίνεια και με το χάρισμα της συμπάθειας, μιας συμπάθειας για τους ανθρώπους που βρίσκονται άοπλοι και ανεφοδίαστοι ανάμεσα σε Συμπληγάδες. Όντα έρμαια απέναντι στα αρνητικά πράγματα και τα έκτροπα φαινόμενα της ζωής. Σε αυτά που συμβαίνουν στη ιδιοπαθή κοινωνία και αντικοι νωνία που τους πολιορκούν βασανιστικά και τείνουν να τους παρα σύρουν μακριά από τα υγιή τμήματα και σχήματα .
Το θέμα του υπάγεται στους νόμους της ρυθμικής εναλλαγής. Με ακράδαντη πεποίθηση τεκμηριωμένα παρεπιδημεί ως κατάσταση μυστικισμού πέρα από την επιφάνεια και τη βιτρίνα ,πίσω στο βάθος των νοημάτων όπου ο συγγραφέας διακτινώνεται, διακρι βώνεται και γιγαντώνεται συμμετοχικά ενώ δεν εγκαταλείπει το ταίρι ασμα μεταξύ του παραμυθιού και του ονείρου.
Γίνεται ψυχοπαθολόγος και ψυχαναλητής.
Μέσα από την εσωτερική συνοχή κατορθώνει να αποτινάξει από τους ήρωες του κάθε σύνδρομο ενοχής και χωρίς μεταπτωτικούς και μετα πρατικούς ταλαντισμούς για τις πράξεις τους, τους παραδίδει με συντέλεια στην αυτοθεραπεία. Ο βασικός καμβάς της αφήγησης του μετά την έναρξη ενός εποικοδομητικού διαλόγου με τον αναγνώστη μας κάνει να ψαύσουμε και να ψάξουμε αδρομερώς στο κείμενο που ενδεικτικά αντιπροσωπεύει τη κοινωνική συνείδηση και επικα λύπτεται με σπαράγματα εικόνων που τις έχει αποσπάσει από τη πραγματικότητα των χρόνων του τονίζοντας πάντα τον δύσκολο τρόπο επιβίωσης των βαλλόμενων ανθρώπων. Στη πρόθεση του συμπεριλαμβάνει το φυσικό ,το μεταφυσικό γεγονός και το υποσυνείδητο που μοιράζει στην παρούσα υπόθεση ισότιμα και ενιαία με εγχάρακτη σφραγίδα.............